Las Ballenas

In Los Mochis zijn we nog een dagje naar het strand van Topolobampo gegaan, waar ook de boot naar La Paz vandaan vertrekt. Twee kleine indrukken van de sfeer hier in de bus en op het strand, zo relaxed met zo´n Mexicaans muziekje erbij...

Vanaf Los Mochis zijn we met de boot naar La Paz gegaan. Met een knap staaltje Mexicaans voordringen konden we nog een paar stoelen en een tafel voor onszelf regelen. Dat voordringen schijnt hier heel normaal te zijn. Of je nou in de rij staat voor een kassa, een wc, een busloket, mensen gaan gewoon voor je staan en niemand die er iets van zegt. Het gebeurt niet alleen bij ons, ook gewoon bij locals en het wordt geaccepteerd alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We hebben wel ontdekt dat als iemand voor onze neus gaat staan en wij heel hard in het Nederlands roepen: "Nee hoor, wij stonden niet in de rij te wachten!", dat mensen dan geschrokken achteruit stappen en ons voorlaten...haha.

In ieder geval hadden wij dus deze "slaapplaatsen" voor die nacht. Het sliep niet heel comfortabel, maar vergeleken bij andere mensen hadden wij het niet zo slecht voor elkaar. Er waren namelijk mensen die alleen een kleedje, of zelf dat niet eens, op de grond hadden.

Eenmaal aangekomen in La Paz hebben we weer goed gebruik gemaakt van onze Mexicaanse voordringtactiek, alleen nu niet helemaal bewust. Er stond namelijk een lange rij, waarvan wij dachten dat het alleen was voor mensen die hun bagage ingecheckt hadden. Dat hadden wij niet, dus we wilden, zoals veel andere mensen ook deden, langs de rij lopen. Helemaal vooraan de rij werden we door een havenmedewerkster toch in de rij geduwd. Maar ook dan zal niemand tegen ons zeggen: "Hee stelletje aso's, ga eens achteraan sluiten!" Nee hoor, we mochten gewoon zonder boze blikken of problemen doorlopen. Uiteindelijk bleek het om een militaire controle te gaan, waarbij koffers werden uitgepakt op zoek naar drugs, vuurwapens en explosieven. Onze rugzakken werden niet gecontroleerd, dus we mochten alsnog doorlopen.

La Paz was een vrij toeristisch dorpje, met veel Amerikanen, die daar naar de zuidkust rijden vanaf Amerika. Er waren maar twee betaalbare slaapplaatsen voor ons, waarvan de ene een metalen, donkere kooi was met een hangslot erop, niet bijzonder sfeervol dus. En de andere had een slecht bed, dus we besloten meteen de volgende dag verder te reizen naar Guerrero Negro. Het strand was wel erg mooi.

De zonsondergang in La Paz moest zeer mooi zijn.... Oordeel zelf.

Yvonne had hier haar eerste echte goeie Margarita... En Mark natuurlijk een Corona. Wat wil je nog meer?

Op 8 januari zijn we met de bus naar Guerrero Negro gegaan. We hebben een nachtbus genomen, omdat dat een overnachting zou uitsparen. Maar na het avondeten in La Paz voelde Mark zich al niet lekker en dat werd na een paar uur in de bus alleen maar erger: een voedselvergiftiging. De chauffeur scheurde enorm door de bergen, dus dat hielp niet echt. Al snel kwam het er bij Mark aan twee kanten uit en hoe je in het Mexicaans om een kotszakje vraagt staat natuurlijk niet in ons boekje " hoe en wat in het Spaans". Met wat uitbeelden begrepen de Mexicanen ons toch en ze vonden het helemaal hilarisch toen we later om een tweede zakje kwamen vragen. Mark vond het minder hilarisch en we waren allebei heel blij toen we na 12 uur deze bus mochten verlaten en uitstapten in de grote eindeloze leegte van Guerrero Negro. Het is een uitgestrekt dorpje, met enorme vlaktes niets en er is eigenlijk niks te beleven, afgezien van walvissen kijken. Opvallend is ook dat er bijna geen andere toeristen zijn, terwijl het hier hoogseizoen zou moeten zijn, want alleen in de winter zijn de walvissen hier.

Onderweg in het dorpje kwamen we deze gezellige gieren (?) tegen, die lekker van een plat hondje aan het smullen waren.

Een indruk van het lege, vlakke dorpje.

Op 11 januari voelde Mark zich weer goed genoeg om op een bootje te gaan zitten om ¨las ballenas¨ te spotten. Hier zitten de grijze walvissen, en die zijn toch wat lastiger op de foto te zetten dan de sperm whales uit Nieuw Zeeland. Deze dobberen namelijk niet, maar komen een paar seconden boven en verdwijnen dan weer. Een klein zwiepje met hun staart en ze zitten meteen een halve kilometer verder, dus zie ze maar te volgen. Wat ze hier doen is met kleine bootjes de baai Ojo de Liebre op en als de bootman dan een walvis ziet, dan legt hij zo´n tien meter er vandaan de boot stil. Als de walvis nieuwsgierig is, dan komt hij zelf naar de boot zwemmen en heeft hij geen zin, dan zwemt hij weg. We hebben een stuk of vijftien walvissen gezien, waarvan twee ons leuk genoeg vonden om even bij de boot te komen kijken. Dan zijn ze ineens zo dichtbij dat je ze kan aanraken, dat is wel heel gek! Het zijn enorme, enorme beesten, te groot om op de foto te zetten ook. We hebben ook een moederwalvis met een baby gezien (baby is 4-5 meter en 1 ton, moeder is 12-15 meter en 35 ton). Dat was ook erg grappig, dan zie je eerst een relatief kleine walvis, met vervolgens het logge lijf van moeder ernaast. Wel heel indrukwekkend, die beesten.

Zijn ¨spuitgaten¨.

Zo dichtbij de boot kwam de walvis.

We hebben nog twee korte filmpjes, zodat je de walvis kan zien spuiten en bewegen.

We kwamen ook langs een pelikanenstrand.

En we kwamen langs deze vrolijke zeehondjes, waarbij we ons afvroegen hoe die beesten toch op die boei zijn gekomen... Ook zeehondjes zijn natuurlijk het leukste met geluid erbij, dus ook hier een kort filmpje.

Verder zit in deze baai veel zout, wat ze dus verwerken en naar Japan verschepen.

Na de walvistour waren we wel weer een beetje klaar met Guerrero Negro en Mark voelde zich ook weer goed genoeg om verder te reizen. We wilden eigenlijk naar Bahia de Los Angeles, wat erg mooi schijnt te zijn, maar daar kun je alleen met eigen vervoer komen. Een andere optie is dat je met de bus bij een kruising 100 kilometer verderop afgezet wordt en dan moet je vanaf daar liften.... Heen zou misschien nog moeten kunnen, maar we vonden het risico dat we dan niet meer terug zouden kunnen komen iets te groot. Bovendien spreken we drie woorden Spaans, dus dat schiet voor geen meter op. Maar we wilden niet weer zo lang in de bus zitten, alleen geen van de kleinere dorpjes verderop stonden in de Lonely Planet beschreven. We hadden op internet wel gevonden dat er accomodatie was, dus we wilden er maar gewoon heen gaan. Toen we bij het busstation aankwamen om de kaartjes naar zo´n klein dorpje te kopen, schudde het meisje achter het loket meelevend haar hoofd. Daar ging ze ons echt geen kaartjes naartoe verkopen, want daar wilde ze zelf ook niet dood gevonden worden. Dat zei ze niet letterlijk, maar daar kwam het wel op neer. Ook het volgende dorpje dat we kozen keurde ze af, dus werd het Ensenada, een redelijk grote stad. Toch weer 9 uur in de bus, wat we eigenlijk niet wilden. Maar achteraf waren we het meisje wel heel dankbaar, want toen we door die kleine dorpjes reden, waren we heel blij dat we daarna weer door konden rijden, want er was echt helemaal niks. Dat is misschien leuk als je eigen vervoer hebt, zodat je ook de motor kan starten en weg kan als je er genoeg van hebt, maar met het openbaar vervoer zit je daar echt vast in de middle of nowhere.

Onderweg van Guerrero Negro naar Ensenada kwamen we door eindeloze vlaktes met wat heuvels en verder dorre, droge leegte, zoals hierboven. Het eerste uur denk je nog, goh leuk zo´n vlakte. Het tweede uur denk je hmm, wel veel dorre vlaktes. Het derde uur denk je, oke, komt er ook een einde aan en na vier uur alleen dit soort uitzichten wordt je er bijna treurig van en begin je je af te vragen of er nog leven op deze planeet is of dat je per ongeluk op de maan bent beland....

Tijdens de busreizen werden we 6 keer tegengehouden voor een nieuwe militaire controle. Dan moet iedereen uit de bus en worden weer een paar koffers gecontrolleerd. Een van onze rugzakken is toen wel 1 keer gecheckt. De controles lijken wel meer bedoeld om af te schrikken dan dat ze effectief zijn, maar ze nemen het allemaal wel erg serieus. Er zijn rondom de controlepost in de bergen allerlei hinderlagen gemaakt, waar militairen met machinegweren liggen te wachten om de boefjes van de weg af te schieten. Maar daar hebben we maar geen foto´s van gemaakt...

Dit was El Rosario de Arriba, waar we eerst naartoe hadden gewild. Dit was het hele dorp dus... Maar ze hadden wel een winkel met Axel erop...

Een uitzichtje onderweg op de oceaan Pacifico.

Om half vier ´s middags lokale tijd kwamen we aan in Ensenada. Dat is weer een uur eerder, dus het verschil met Nederland is nu al 9 uur. We waren allebei erg moe van de reis, dus we waren al vrij vroeg naar bed gegaan. Toen hoorden we ineens politie sirenes en iets wat op geweerschoten leek, dus we dachten meteen aan een gewapende overval of iets dergelijks. Maar we hoorden daarna ook getoeter en muziek, dus we gingen toch maar even kijken. Toen stond er in de straat voor ons hotel een soort carnavalswagen met ballonnen en salsadanseressen en daar achteraan kwam een optocht van trucks, die allemaal aan het toeteren en lawaai maken waren. Het was erg vermakelijk om naar te kijken en dat kun je het beste laten zien als je ook de geluiden erbij kan horen, dus we hebben er wat filmpjes van gemaakt: een, twee en drie.

Het straatbeeld van Ensenada, tussen de bergen. Gezellig stadje wel, met veel Chinese en Japanse restaurants. We hebben al 1 Chinees geprobeerd om het vette Mexicaanse voedsel even af te wisselen, maar de Food Yong lijkt niet op onze Foo Yong Hai en we hadden echt geen twee porties hoeven bestellen, want daar hadden 12 mensen nog rustig van kunnen eten. Toen we klaar waren was niet eens te zien dat er iets van af gegeten was... En dat zeggen ze ook niet even van tevoren...

Bij de haven van Ensenada zitten ook pelikanen en deze lieten zich rustig van dichtbij bekijken. Erg leuk met die snavel, die totaal uit verhouding is.

Vanaf hier is het plan om een vliegticket te boeken vanaf Tijuana naar Campeche, op Yuacatan in het oosten van Mexico. Dat scheelt een boel reistijd en nog meer dagen in een bus trekken we even niet zo.

naar boven