Los Mochis
Feliz Navidad!
Jawel, jawel, ook in Mexico City kun je schaatsen! Op het grote plein hadden ze een echte ijsbaan gemaakt! Wel erg grappig om te zien.
Verder was oud en nieuw helaas weer een echte domper. We hebben 3 pijlen gehoord, niet eens gezien, en het waren ook nog babypijlen. Verder werden er alleen vanaf het plein een aantal lichtballonen opgelaten om 12 uur en dat was het dan weer... We hebben ook nog rondgelopen om te kijken of er ergens wat te beleven was, maar alles was dicht en uitgestorven. Alleen de schaatsbaan was er dus, maar daar mochten we ook maar heel even kijken en dan moesten we weer doorlopen. Gelukkig was er wel een feest in ons hostel, wat eerst een houseparty was en later een salsafestijn werd met nogal veel zatte mensen die daarvan helemaal uit hun dak gingen. Ach ja, we hebben ons er wel mee kunnen vermaken, maar het kan toch echt niet tippen aan oud en nieuw in Nijmegen. Zelf het eten bij Maura en Michiel is meer Mexicaans en lekkerder dan wij die dag hebben gehad....
In ieder geval iedereen een gelukkig nieuwjaar!
Een kleine indruk van de gezellige ruimte waar onze kamer in Mexico City op uitkeek. Het leek net een omgebouwde fabriekshal...
En speciaal voor Dennis en Christine en andere mensen die van knutselen aan de badkamer houden, hierbij een spoedcursus voor beginners: hoe moet het dus niet?
Les 1: Tegelen doe je meestal recht... Oh en natuurlijk ons prachtige douchegordijn met het Mexicaanse worstelmasker erop...
Les 2: Leidingwerk plak je niet met een tube bisonkit...
Les 3: Bedenk goed of je het praktisch vindt om zijwaarts op je wcbril te glijden met je knieën onder de wastafel gepropt... Wij hebben er de voordelen niet aan kunnen ontdekken.
Vanaf Mexico City zijn we op 2 januari met de bus naar Chihuahua gegaan, 20 uur lang. Toen we aankwamen om kwart over 6 ´s morgens bleken we verrassend genoeg ineens in wintertijd beland te zijn, dus het is nu een uur eerder en het verschil met Nederland is nu 8 uur. De reis was heel relaxed geweest, goede chauffeur en we konden redelijk goed slapen. Onderweg hebben we ook onze eerste echte Mexicaanse maaltijd gehad. In ons hostel was het eten simpele pasta en rijst, en af en toe wat nacho´s (soms met vissmaak, wat een stuk minder lekker was). Het world trade center gaan we trouwens op de terugweg doen, als we terug komen in Mexico City.
In Chihuahua hebben we meteen de bus door naar Creel genomen, die ook een paar minuten na onze aankomst vertrok. Dat was nog eens 5 uur in de bus zitten, maar ook nu weer goed te doen. De foto hierboven is tussen Mexico City en Chihuahua genomen.
Nog een uitzichtje vanuit de bus.
In Creel was het belachelijk koud als de zon er niet was, omdat het op 2300 meter ligt. Het was zo koud, dat er gewoon ijs lag de volgende ochtend... In ons hotel deden de gaskachels op de kamer het niet, maar dat hadden ze inventief opgelost door een houtkachel op de gang te zetten. Eerst stond de hele gang blauw van de rook en vervolgens onze kamer ook. Maar dat schijnt normaal te zijn hier, want het hele dorp ruikt naar gerookte kip vanwege alle houtkachels en onze kleren en haren na 1 dag Creel ook..
Creel is verder een nogal toeristisch dorpje, waar weinig te beleven valt. De enige pinautomaat in het dorp pakte onze bankpasjes ook niet, dus heel even waren we bang dat we hier de rest van ons leven zouden moeten blijven hout hakken, maar gelukkig accepteerde de automaat onze credit card wel. Dus 4 januari hebben we de trein van Creel naar Los Mochis genomen.
De treinreis was erg mooi, met leuke uitzichtjes onderweg. Het was wel een erg trage boemel, maar we hadden ruime plaatsen en hebben ons erg goed vermaakt met het uitzicht.
Nog een uitzicht.
Leuke eenvoudige huisjes van de locals.
Barranca del Cobre.
De creatieve touch van Yvonne, het uitzicht op onze eigen trein.
Bergen, bergen en nog eens bergen.
En nog meer bergen en voor het scherpe oog ook een waterval.
Nog meer berg.
We voelden ons weer helemaal veilig, want in de trein reisden ook twee mannetjes seguridad mee, met flinke M16´s en nog een extra gun. Safety first... Ze waren verder wel heel vriendelijk en zaten gewoon gezellig te kaarten met hun geweer naast zich.
Hoe meer we richting zeeniveau kwamen, hoe meer water er in de rivier was en uiteindelijk kwamen we bij een mooi meertje.
We hebben nog een kleine sfeerimpressie gemaakt van het kabbelende tempo van onze trein.
Vanaf El Fuerte was het buiten helemaal donker en konden we helaas niks meer zien. Vanaf daar gingen we ook verder met een trage snelheid van 5 km. per uur. De planning was dat we rond half acht ´s avonds aan zouden komen in Los Mochis, maar we bleken een vertraging van 2,5 uur te hebben... We hadden na de treinreis graag meteen de boot naar La Paz willen nemen, want die vertrekt om 11 uur ´s avonds. Maar dat werd erg krapjes nu. Bij het treinstation aangekomen moesten we eerst nog 25 kilometer verderop zien te komen in Topolobampo. Maar er was geen bus te zien, alleen wat busjes van hotels en taxi´s. Taxi´s zijn hier niet altijd even veilig en zeker niet in het donker, maar gelukkig kwamen we twee Franse meisjes tegen, die ook naar de Ferry in Topolobampo wilden, dus we konden een taxi delen. De taxi-chauffeur wist zeker dat we de boot nog konden halen, maar eenmaal bij de ferry bleek de kaartverkoop al dicht te zijn en de boot zat tot 8 januari vol. Dus moesten we opnieuw een taxi terug zien te zoeken naar Los Mochis, en daar verder kijken. De eerste nacht hier hebben we doorgebracht in het eerste en goedkoopste hotel dat we tegenkwamen. Maar het bed was een kuil met springveren erin waar een laken overheen gedrapeerd lag en de douche had alleen koud water. Dus na 1 pijnlijke nacht zijn we op 5 januari naar een ander, luxer hotel gegaan (we reizen dan wel budget, maar het blijft natuurlijk wel vakantie). Daarna zijn we op zoek gegaan naar het ticket office van de ferry hier in de stad en daar deden ze niet zo moeilijk dat de boot vol zou zitten. We hadden dezelfde avond nog mee gekund, alleen hebben we nu al een hotelkamer geboekt. Dus op 6 januari mogen we alsnog mee met de boot naar La Paz, alleen niet op een stoel of in een bed, maar hangend in de bar of het restaurant. De bootreis duurt 6 uur, en we krijgen er ook nog een maaltijd bij. Erger dan de boot in Indonesië naar Kalimantan kan het toch niet zijn, hopen we maar....
naar boven