Manabique

 
In Antigua hadden we weer een mooie electrische douchekop, die we toch ook even op de site wilden laten zien.

 
Een foto onderweg vanuit Antigua naar Puerto Barrios, van het drogere gedeelte van Guatemala. Het was heel leuk om te zien hoe dat langzaam overging in steeds tropischer gebied.

 
In Puerto Barrios hadden we dus kunnen regelen dat we naar Punta de Manabique konden gaan. Er was ons gezegd dat we konden vertrekken wanneer we wilden, dus we hadden onze spullen gepakt, waren gaan ontbijten en waren om half twaalf terug bij het kantoor van Fundary. In 30 minuten zou er een boot voor ons zijn. Een half uur later werd het toch een uurtje later en vervolgens werd ons maar helemaal niks meer verteld en zaten we te wachten en te wachten en te wachten.... Uiteindelijk stond om kwart voor twee een meisje van het kantoor ineens gehaast op en we moesten snel naar de aanlegsteiger, waar we nog eens dertig minuten moesten wachten. Jaja, dertig Guatemalese minuten uiteraard... Na drie kwartier zei het meisje in alle eerlijkheid maar dat ze ook niet wist hoe lang het nog ging duren... De boot kwam om kwart voor vier en het bleek ook geen half uurtje varen, zoals ons was verteld. Ze zeggen bij alles blijkbaar gewoon dat het een half uur duurt, dat is wel zo makkelijk. Het was ruim een uur varen, in een bootje dat eruit zag als een plastic uitgeholde banaan, die doormidden boog op een golf en wapperde in de wind... Prettig idee om met zo'n solide boot op de Caribische zee te varen en het gevoel van veiligheid werd nog groter toen we zagen dat de bootman achterin hard bezig was water uit de boot te scheppen tijdens het varen....

 

Maar we zijn aangekomen op Punta de Manabique, in het mini-dorpje Estero Lagarto, waar we van dit uitzicht konden genieten. Het was een beetje een vreemd "hotel", er stond op het strand wel een bord met informatie dat het een hotel met restaurant was, maar het was meer een home-stay. Er woonde daar gewoon een familie, die een extra huisje hadden als gastenverblijf, waar wij mochten slapen, met een aparte douche (koud) en wc, en met een keukentje, waar de dochter van de eigenares voor ons kookte. Er was geen menukaart, je moest gewoon eten wat de pot schaft, en dat was standaard Guatemalees voedsel zonder franje, dus dikke tortilla's, rijst, bonen, bonensoep en bonensmurrie, 's ochtends, 's middags en 's avonds. De etenstijden waren ook afhankelijk van wanneer Carla, zo heet de dochter, zin had om te koken. Als we een tijd hadden afgesproken dan kon het net zo goed een uur eerder of later zijn dat het eten klaar was. En verder werden we een beetje aan ons lot overgelaten. Volgens de website waren er tours beschikbaar, en iets wat daarop leek was er ook als je er naar vroeg. Dan ging je met een bootje ergens naartoe, maar in plaats van dat wij rond gegidst werden, moesten wij maar zeggen waar we naartoe wilden (en we hadden eigenlijk geen idee waar we naartoe konden). Dus het was een beetje vaag allemaal, maar we hebben ons evengoed erg goed vermaakt. Je kon niet echt zelf door de jungle lopen (er waren geen paden o.i.d.) of door de mangrove varen. Je kon alleen kilometers langs het strand lopen naar andere mini-dorpjes. Ons dorpje was de enige plek waar je nog kon slapen, alle andere plekken die ooit bedoeld waren om te slapen, zijn afgebrand, vergaan, ingestort en verlaten. Het leek een beetje alsof iemand ooit een goed idee had om dit gebied voor toeristen beschikbaar te maken, maar wat nooit helemaal van de grond is gekomen. Maar dat maakt dus ook dat er verder helemaal geen toeristen komen en wij echt het hele gebied voor ons alleen hadden, wat wel weer erg leuk was.

Ons huisje op het strand, met natuurlijk hele lekkere hangmatten.

 
Dit waren onze minder gezellige mede-bewoners in het huisje. Er zat een enorme kolonie van dit soort spinnen, van heel klein tot akelig groot. Als de zon onder was, kwamen deze beestjes uit hun holletjes en zaten ze echt overal.

 
Gelukkig zaten er ook leukere beestjes, zoals deze vadsige padden.

 
Tijdens onze boottour door de mangrove kwamen we deze wilde ananasplant tegen.

 
Door dit soort mangrove gingen we met een bootje (een uitgeholde lekke boomstam dit keer, binnen een minuut waren we allebei zeiknat) naar Canal Ingles. Helaas hebben we geen grote dieren gezien, maar het was wel erg mooi om hier doorheen te varen.

 
Deze schildpad kwamen we wel tegen, de eerste echte wilde schildpad.

 
Het uitzicht waar we elke dag mee wakker werden....

 
...en waar we weer mee gingen slapen.

 

 
Dit was een vervelend herriemakend beest dat nogal neurotisch rondvloog.

 
En nog maar wat foto's van deze langpotige beestjes, speciaal voor de liefhebbers.

Deze was echt zo groot als een hand, met ter contrast de kleinere variant eronder. Daar sliepen wij dus tussen en stonden we ook mee onder de douche...

 
Mooie groene sprinkhanen waren er ook.

Que es el mangle.

 
Op 9 februari gingen we met een roeibootje door de smallere mangrove bij ons dorpje. Ook hier hebben we niet heel veel dieren gezien, behalve een slang, die net wegkroop tussen de bomen.

 
Het was ook hier weer erg leuk varen, waarbij we moesten bukken om onder de takken door te komen.

 
Op Punta de Manabique zaten veel van dit soort mooi gekleurde hagedissen.

 
Ooit waren er houten vlonders aangelegd door de jungle, die nu helemaal vergaan en verrot waren.

 
Deze krab leek verdwaald bij ons huisje en hebben we, dierenvrienden als we zijn, teruggezet in zee (met een schaar hangend in Marks vinger).

 
We wilden eigenlijk op 10 februari al weer weggaan van Punta de Manabique, maar die nacht was er erg slecht weer over ons heen gekomen, veel onweer en enorme stortbuien, wat de hele nacht en dag is doorgegaan. We hadden niet zo'n zin om in de stromende regen over de wilde zee te gaan, dus we hebben ons vertrek een dagje uitgesteld. Ook de volgende nacht is het blijven onweren en regenen, maar 's ochtends leek het wel weer redelijk opgeklaard. Genoeg in ieder geval om verder te reizen naar Livingston. Dat leek vanuit Punta de Manbique misschien zo, toen we eenmaal op zee waren dachten we daar al snel anders over. We gingen in dezelfde plastic banaan als op de heenweg naar Livingston en onderweg begon het te regenen, de wind waaide alle golven over ons heen en de zee was erg wild. Het idee van een boot is dat je droger naar de overkant komt dan dat je gaat zwemmen, maar daar denken mensen in Guatemala anders over. Hier wordt een boot alleen gebruikt om ergens sneller te komen dan dat je zwemt, en nat word je evengoed. Het was dan ook de meest bizarre bootreis die we tot nu toe hebben meegemaakt, in zo'n minibootje, met een zeiltje over onze zijkant heen, zodat in ieder geval nog een klein gedeelte van ons enigszins droog bleef en stuiterend over de golven. We hebben een idee hoe Afrikaanse bootvluchtelingen zich moeten voelen....

Wat ook wel grappig was, was dat ze in Livingston niet eens geloofden dat we serieus van Punta de Manabique kwamen. "Daar gaan helemaal geen boten naartoe, daar is niks, er is geen hotel, dus wat moeten jullie daar in godsnaam????"

 
Vanaf Livingston gingen we met een bootje een mooie tocht van een uur doen naar Rio Dulce, waar deze brug, "supposedly" de langste brug in Centraal Amerika (3,5 km), de twee delen van het dorpje aan elkaar verbindt. Het schijnt hier de bedoeling te zijn dat je aan de kant van het dorpje gaat zitten, wat alleen jungle is en waarvan de hotels alleen bereikbaar zijn per boot. Maar als je net vier dagen afgesloten hebt gezeten van de buitenwereld, dan vind je het wel weer leuk om leven om je heen te hebben, in een centrum van een dorp te zitten en even niet afhankelijk te zijn van iemand met een boot. Dus wij hebben een redelijk luxe hotel genomen in het centrum, met voor de verandering maar even een warme douche (want zonder zon is een koude douche hier echt niet meer zo aantrekkelijk). Hier gaan we even een flinke dosis groente en fruit naar binnen werken, want ons lichaam schreeuwt om vitaminen, en daarna gaan we verder naar El Estor, aan Lago Izabal.

naar boven