Pacaya

De vulkaan Agua en het Parque Central van Antigua.

Op 30 januari zijn we de vulkaan Pacaya gaan beklimmen. Vanaf daar konden we ook de andere drie vulkanen in de buurt zien. De vulkaan hierboven is Fuego, die zo actief is, dat je daar op dit moment niet naartoe kan. Hij blaast regelmatig dit soort rookwolken uit.

Hier het uitzicht op de drie vulkanen rond Antigua, v.l.n.r.: Fuego (nu zonder rookwolk), Acatenango en Agua. 

Dit is Pacaya, de actieve vulkaan die wij van dichtbij zijn gaan bekijken. Om de twee minuten stoot hij een rookwolk zoals op de foto uit.

Het zwarte op de foto is een lavastroom uit 1998. Overal rondom de vulkaan lagen oude lavastromen, waarvan sommige nu wandelpaden zijn. Vijf maanden geleden heeft hij de laatste stroom lava uitgespuugd.

Dit is Pacaya met alle bergen lava eromheen. Het was een pittige klim om hier te komen, maar het was inderdaad voor mensen met hoogtevrees ook goed te doen. Er waren paarden in de buurt om mensen die te moe waren een heel eind naar boven te slepen, maar die hebben we niet nodig gehad. Vanaf hier gingen we echt de vulkaan op, over de gestolde lava lopen. Dat was alsof we op een enorme barbecue liepen, en best wel eng, omdat sommige plekken heel erg heet waren en er flinke scheuren in de grond zaten. Iedere dag ontstaan er meer scheuren en onder alles loopt de vloeibare lava en is er vuur. Hoe dichter we bij de krater kwamen, hoe heter de omgeving en des te enger werd het om te lopen. Gelukkig vertelde de gids pas achteraf dat de vrijdag ervoor iemand zijn enkel hier op vier plaatsen gebroken had en met paarden naar beneden getakeld moest worden...

Maar wel heel gaaf om mee te maken. We mochten niet helemaal naar de top, omdat dat te gevaarlijk is. We hebben niet direct naast ons lava zien stromen, alleen onder de grond en tussen de spleten, maar dat vonden we eigenlijk niet zo erg, want dit was al heet genoeg.

In 1960 zag Pacaya eruit zoals deze bergen op de foto, groen en begroeid, maar nu is hij dus alleen nog zwart.

Dit is één van de scheuren, de gids hield een stok boven de scheur en die vatte meteen vlam. De witte stenen moesten we zoveel mogelijk vermijden, want die waren erg heet. Ook grappig dus als je met je jurk over zo'n scheur moet stappen, grote kans dat die ook vlam vat. En Yvonnes benen waren na afloop helemaal zwartgeblakerd...

Deze scheur was de avond ervoor ontstaan en je ziet de lava gloeien.

Om nog een klein idee te geven van hoe het was, een klein filmpje.

Dezelfde dag zijn we verder gereisd naar Panajachel, een dorpje aan Lago de Atitlán. Dat was een erg vermoeiende reis, die extra lang duurde, omdat er een enorme file stond door wegwerkzaamheden. Maar uiteindelijk kun je dan genieten van dit uitzicht:

Op 31 januari zijn we naar het natuurreservaat van Panajachel gegaan. Dat stelde niet zo heel veel voor en was eigenlijk meer een opvangplek voor afgedankte huisdieren, de spidermonkey´s en de pisotes (een soort wasbeertjes). Met name de apen zijn niet geschikt als huisdier als ze eenmaal volwassen zijn, dus willen mensen er vanaf. Maar de dierentuinen zitten al vol, dus daarom is dit reservaat bedacht. De dieren hebben niet genoeg sociale vaardigheden om in het wild in een groep te leven en kunnen ook niet zelf voedsel vinden of gevaar detecteren. Wel een goed initiatief dus. De vlindertuin die erbij zit is ook geen aanrader; we hebben 1 dooie vlinder gezien en 2 kleine, witte, levende vlinders.

De pisote.

Aapje.

Wij waren toevallig rond voedertijd daar, dus daar hebben we een klein filmpje van.

Uitzicht op Lago de Atitlán, bij het openbare strandje. Het zag er erg vies uit daar en het stonk verschrikkelijk, wat het niet heel aantrekkelijk maakt om te zwemmen. Het lijkt er ook sterk op dat het riool erin uitkomt...

Een straatje in Panajachel. Het deed ons erg denken aan Chang Mai in Thailand. Er zijn hier ook overal kraampjes en winkeltjes met souvenirs en eetstandjes. Als je zit te eten in een restaurant, dan komt iedereen met lapjes stof en sierraden bij je langs en blijven soms gewoon een tijdje bij je tafel staan of op je tafel hangen, heel gezellig. De vrouwen dragen dit soort traditionele kleding en enorme pakketten met doeken en dekens op hun hoofd om te verkopen.

Dit is de binnentuin bij ons hotel, erg relaxed om in te hangen in de hangmat.

Verder zijn we met een bootje over Lago de Atitlán gegaan naar het dorpje San Marcos de la laguna, wat volgens de Lonely Planet en andere reizigers een fantastisch dorpje moest zijn. Wij waren minder enthousiast, er is daar namelijk helemaal niks, het is meer een soort boerendorpje waar hippies komen om te mediteren. We dachten bijna dat het misschien aan ons lag, maar gelukkig kwamen we een Belgisch stel tegen, die het helemaal met ons eens waren.

Op 3 februari gaan we verder naar Monterrico, in de hoop dat we zeeschildpadden gaan zien.

naar boven